Rozdział 1: Koniec gildii

Tak długo należałam do tej gildii, a oni ją zniszczyli?, myślała „dziewczynka-kot”, patrząc jak gildia Cat Government upada na dno – mieli coraz mniej członków. A to wszystko przez inne, popularniejsze gildie, do których odchodzili magowie Cat Government. Przeważnie wybierali Wood Eyes, albo Fairy Tail, i nic dziwnego – w końcu lepiej należeć do dobrej gildii niż do takiej... Jak Cat Government. Podupadającej. Prawie bez członków. Prawie bez ogłoszeń.

- Mistrz umarł. Teraz nie wiadomo kto będzie nowym mistrzem! Hitomi, ta gildia już nie istnieje! Trzeba znaleźć nową! – krzyknął Aki.

Jego włosy, zazwyczaj śnieżnobiałe, rozczochrane i długie, wydawały się Hitomi... inne, pomimo, że nadal były tak samo potargane, wydawało się, że coś z nimi jest nie tak. Pomyślała chwilę i wpadła na pomysł – długość! Ściął je sobie, co robił od niepamiętnych lat.

Aki patrzył na zgrabną sylwetkę Hitomi. Popatrzył na jej ładnie zarysowaną szczękę, a później na jej lisie uszy. Przez myśl przepłynęło mu wspomnienie.

- Czemu masz lisie uszy? – zapytał, podczas gdy się poznawali.

- Nie są lisie tylko KOCIE! – odpowiedziała lekko zła na Akiego: Jak mógł pomylić jej uszy z uszami lisa?, pomyślała.

- Lisie! – wykłócał się Aki.

- KOCIE! KOCIE! KOCIE! – wykrzyknęła Hitomi wściekła na nowego przyjaciela. Jeśli jeszcze raz powie, że są lisie, rzucę się na niego z pazurami!, myślała.

- Lisie! – Akiemu najwyraźniej sprawiało to przyjemność – uśmiechał się od ucha do ucha.

Dziewczynka jak postanowiła, tak zrobiła, jednak chłopiec był szybszy: opryskał ją wodą, zimną wodą. Zrobiła unik, jak gdyby to mogło ją zabić.

Nagle przypomniał sobie, co miał zrobić:

- Mistrz, zanim umarł zostawił po sobie wiadomość. Nikt nie rozumie o co chodzi. Każdemu już ją pokazywałem: tylko ty zostałaś – chłopak wyjął z kieszeni zwitek papieru, po czym podał go Hitomi.

Były tam przypadkowe litery. Ona także nie wiedziała o co chodzi. Nagle kolejny członek wychodził do wyjścia gildii. Jego wyraz twarzy mówił sam za siebie – „wychodzę-i-już-tu-nigdy-nie-wrócę”. Przy okazji nadepnął, przez przypadek na ogon Hitomi.

- Miau! – jęknęła z bólu.

Spojrzała jeszcze raz na kartkę, i z otwartą ze zdziwienia buzią podała ją Akiemu. Litery ułożyły się w zdania.

- Popatrz! Zagadka rozwiązana! – zawołała radośnie.

- O czym ty mówisz? To wciąż jest szyfr.

- J-jak to? – zapytała zdziwiona. Wzięła od niego kartkę. Ona także widziała znowu dziwnie porozsypywane litery. – A-ale... jeszcze przed chwilą działało! O co z tym chodzi?! – podała znowu karteczkę chłopakowi, który najwyraźniej się nad czymś zastanawiał.

Tak naprawdę Aki udawał, że się zastanawia – po prostu chciał powrócić do wspomnień.

- J-jak to zrobiłeś? – zapytała mała Hitomi patrząc na mokrą plamę na ziemi.

- Mizu mnie tego nauczył.

- Kim on jest? – dopytywała się.

- Mizu, to smok. Zaginął, a ja mam zamiar go znaleźć, jednak nie jest to najłatwiejsze zadanie.

- Ale przecież to SMOK! SMOKI zieją ogniem, a nie wodą!

- Jak ty nic nie rozumiesz... – powiedział i westchnął. – Zresztą, nie ważne...  A tak właściwie, to nawet nie wiemy jak mamy na imię, a już się pokłóciliśmy! Ja jestem Aki – uśmiechnął się do niej i wyciągnął rękę w geście powitalnym. 

- Jestem Hitomi – powiedziała i uścisnęła dłoń nowego znajomego. Wbiła pazurki w jego rękę i szepnęła – Są kocie.

Odeszła od niego. W dłoni miał cztery ślady po pazurach. Schował ją w bluzce, która od razu zrobiła się w jednym miejscu czerwona. Lubię ją, pomyślał i uśmiechnął się do pleców Hitomi.

Gdy odsunął na bok myśli o przeszłości powiedział:

- Przed chwilą tekst się pojawił. Przeczytałaś go, prawda?

- No... nie. Od razu, bez myślenia ci podałam!

- A co jeśli to było coś bardzo ważnego?! – krzyknął Aki.

- Miau! – jęknęła żałośnie Hitomi. Literki ponownie zaczęły układać się w zdanie.

Tym razem Hitomi przeczytała na głos napis:

- Droga Neko! Gdy umrę to ty musisz zostać mistrzem gildii. Nie zawiedź mnie! – skończyła czytać i popatrzyła na Akiego, który rozglądał się po gildii.

- Kto to ta „Neko”? – zapytał nadal patrząc we wszystkie strony.

- Debilu, to ja! – wykrzyknęła Hitomi. Przez jej głowę przeszło jedno wspomnienie.

Malutka dziewczynka z uszami kota szła. Sama. Bez żadnego towarzysza. Rozglądała się za gildiami. Przeczytała nazwę „Wood Eyes”. Budynek wyglądał jak drzewo, z drzwiami. To nie dla mnie, pomyślała i rozglądała się dalej. Zobaczyła gildię „Cat Government”. Weszła do środka i zobaczyła starszego pana tworzącego swą magią turkusowy miecz, i chłopca, siedzącego tuż obok, ze śnieżnobiałymi  włosami. Chłopiec wytworzył strumień wody, ale miecze go przecięły. Chłopiec patrzył na to zachwycony.

Nagle starszy pan odwrócił się i podszedł do Hitomi.

- Witaj Neko! Czegu tu szukasz? – zapytał przyjaznym tonem.

- Ja... szukałam gildii...

- CO?! Ale przecież ty masz dopiero trzynaście lat! Nie możesz zostać mistrzem gildii!

- Najwidoczniej mistrz nie spodziewał się, że umrze tak wcześnie – powiedziała Yuki, jak zazwyczaj na tajemniczym tonem. 

Yuki zawsze była „na miejscu” – zawsze gdy inni nie znali odpowiedzi, ona tam była. 

Nikt nie wiedział jaką mocą włada, rzadko wychodziła z gildii, i ogólnie była strasznie tajemnicza. W sumie, to tylko nieliczni wiedzieli jak ma na imię! Jest magiem klasy S, ale i tak niemalże nigdy nie wybiera się na misję – wybiera jedną za dużą sumę, i klejnoty za nią wystarczają jej na cały rok.

- Myślisz... że to już koniec? – zapytała Hitomi z trudem powstrzymując łzy.

- Niestety tak – powiedziała smutno Yuki. – Przykro mi.