Rozdział 21: Zazdrość

- Wyzwanie przyjęte – powiedział pierwszy mężczyzna, a jego usta wykrzywił ohydny uśmiech. Szedł w kierunku wyjścia, a tuż za nim jego dwóch wiernych sługusów, omijając wyważone wcześniej przez niego drzwi. 

- A ty gdzie? – zapytała Yuki.

Zaśmiał się i powiedział:

- Chyba nie chcesz niszczyć czyjegoś domu?

Wzrok Yuki, tak samo jak Hitomi i Akiego, spoczął na drzwiach, które z wielką dziurą na środku leżały na podłodze. Ponownie spojrzała na mężczyznę i poszła za nimi. Aki spojrzał na Hitomi, Hitomi na Akiego, aż w końcu chłopiec oznajmił:

- Założę się o 100 klejnotów, że Yuki już ich powaliła.

- Nie masz tylu – odparła zirytowana i wyszła z domu. Po chwili i Aki tak uczynił.

Zobaczyli Yuki, stojącą naprzeciwko trzech panów. Kobieta wystawiła otwartą dłoń przed siebie, wymruczała pod nosem kilka słów, a nad trzema mężczyznami zaczął padać śnieg. Patrzyli w górę, co dało przewagę Yuki; teraz jedyne co widzieli to niebo. Nim się spostrzegli ich nogi oplotła roślina. Kolce wbijały im się w nogi, przez co zamiast ciemnozielonego koloru, roślina była teraz czerwona od ich krwi. Powoli oplatała ich ciało, a po chwili szyję, następnie szybko schowała się w ziemię, a mężczyźni bezwładnie opadli na ziemię. Yuki chwilę odczekała zanim poszła – zrobiła słusznie. Jeden z nich ostatkiem sił podczołgał się do niej, zostawiając za sobą szlak ze swojej krwi, jednak jedno kopnięcie w głowę, wystarczyło, aby ich zabić.

- J-jak ty to…? – zaczęła przerażona, jednak przerwał jej chichot kobiety.

- Wracamy już do gildii? – zapytała idąc przed siebie.

Aki i Hitomi posłusznie poszli za nią, choć trochę wolniej niż ona, aż w końcu stracili ją z pola widzenia.

- Bezlitosna – szepnął chłopiec.

- Tylko tyle? Zabiła ich r o ś l i n ą, a ty masz tylko tyle do powiedzenia? – zapytała Hitomi. – Nieważne, lepiej chodźmy już do gildii – dodała po chwili ciszy.

***

W gildii przywitał ich gwar; mimo wczesnej pory każdy mag znalazł sobie godnego przeciwnika do bójki. Tylko Happy siedział jakiś smutnawy w kącie, więc Hitomi postanowiła podejść do niego.

- Czemu nie komentujesz walki Natsu i Gray’a?

Kot tylko westchnął i wskazał na Karasu i Carlę – za każdym słowem śmiali się coraz głośniej.

- Och… już rozumiem… więc jesteś zazdrosny? – nie odpowiedział jej, więc ona dodała: - Wystarczy, że jej powiesz co czujesz.

- Wyśmieje mnie… - mruknął Happy.

- Nie zrobi tego, jeśli słowa te będą płynęły prosto z serca – odparła z ciepłym uśmiechem na twarzy. 

Lekko się wahał, aż w końcu wstał i zrobił kilka kroków, zatrzymał się, odwrócił do Hitomi i powiedział:

- Ty też powinnaś mu coś powiedzieć.

Poszedł dalej, a dziewczynka rozmyślała o co mogło mu chodzić, aż w końcu doszła do wniosku: on myśli, że jestem zakochana w A k i m!, pomyślała i zaśmiała się do siebie.

- A ciebie co tak śmieszy? – usłyszała bardzo dobrze znany jej głos.

- Aki?

- Nie, Tonazo – powiedział ironicznie. – Ale tak całkiem szczerze, to już tu dołączył.

- Co? Kto? – zapytała odruchowo.

- No Tonazo… - lekko zniecierpliwiony Aki stał nad nią. – Pożyczysz 50 klejnotów? – szybko zmienił temat, a Hitomi od razu spytała:

- Po co ci?

- Za chwilę zobaczysz

Pogrzebała w torebce i dała mu pieniądze, a on wyszedł z gildii bez słowa. Na jego miejsce zaś przyszedł Happy.

- Olała mnie, a później wyśmiała.

- A co jej powiedziałeś?

- No więc to było tak… - powiedział i zaczął opowiadać:

Podszedłem do niej, i po chwili wahania poklepałem ją w ramię. Olała mnie, więc powiedziałem:

- Hej, Carla!

Odwróciła się, i spojrzała na mnie z pogardą. Spanikowałem, więc zapytałem:

- Może… ja… spytam się, co masz do ryb?

- O Boże, gorzej być nie mogło! – przerwała mu Hitomi, a kot spojrzał na nią spode łba i kontynuował:

Nie odpowiedziała, więc zmieniłem temat:

- O czym rozmawiacie?

- „O czym rozmawiacie”?! – zacytowała go. – Nie mogłeś wymyślić czegoś lepszego?

Ponownie nie chciała odpowiedzieć, więc jej powiedziałem:

- Może kiedyś, to jest, dzisiaj, może chciałabyś pójść ze mną, no wiesz…

- Happy, wszystko zepsułeś!

- Możesz mi nie przerywać co dwa zdania? – zapytał zdenerwowany i ponownie spróbował dokończyć swą historię:

Przerwała mi i mnie wyśmiała, a później poszedłem zrozpaczony do ciebie i powiedziałem:

- Olała mnie, a później wyśmiała.

- Och… to trochę smutne… - zaczęła. – Jak mogłeś coś takiego powiedzieć? – zapytała oskarżycielsko. – Znaczy… ona to potwór, nie warto się za taką uganiać.

- Pff… a znajdziesz kogoś lepszego? – zapytał ironicznie.

Zastanowiła się przez chwilę, a później wskazała na główkę kota wystającą z torby:

- Poznaj Yumi, Yumi to jest Happy.

Przyjrzała się dokładnie niebieskiemu kotu i wyszła z torby. Otarła się o ramię kota i zamruczała, ale pokręcił głową i powiedział:

- Nie… nie da się jej zastąpić.

Wskazał głową na Carlę tańczącą z Karasu.

- Nie jest warta tego całego zamieszania. Kiedyś znajdziesz kogoś innego, lepszego od niej, ale tymczasem musisz żyć, tym co masz.