Rozdział 5: Karasu

- Hitomi, szybciej! – Aki pukał do łazienki, w której myła się dziewczynka. Zajmowało to bardzo dużo czasu, na tyle dużo, aby zdążyć wypić pięć szklanek wody. – Szybciej! Musimy znaleźć nową gildię! – wykrzyczał, a dziewczyna jak na polecenie wyszła z łazienki.

- Daj mi jeszcze chwilkę – powiedziała kierując się do pokoju. 

Aki wbiegł do łazienki, i szybko zatrzasnął drzwi. Już myślał, że pęknie mu pęcherz! Gdy wyszedł mruknął: ,,Ach... Co za ulga..." i ujrzał Hitomi w luźnym warkoczu, i sukience, sięgającą do kolan z kokardkami u dołu. Chłopiec patrzył na nią przez dłuższą chwilę. 

- Coś jest nie tak? – zapytała i zaczęła poprawiać sobie pośpiesznie warkocz.

- N-nie – uśmiechnął się lekko – wszystko jest w porządku. 

Odpowiedziała uśmiechem i powiedziała:

- Chodźmy szukać gildii.

Aki stał w miejscu. Hitomi pociągnęła go za włosy i zaprowadziła przed drzwi.

Zanim wyszli z domu oboje pożegnali się z Yukinari dziękując za opiekę i miejsce do spania.

Przez dłuższy czas szli w milczeniu. Ulice Magnolii były z niewiadomych przyczyn puste. Hitomi rozejrzała się. Spostrzegła jedynie parę osób, w tym pewną czerwonowłosą dziewczynę wychodzącą ze sklepu, z dwiema torbami wypełnionymi po brzegi jedzeniem. Hitomi zauważyła również niebieski znak Fairy Tail na jej lewym ramieniu. Czuła, jakby członkowie tej gildii zawsze chodzili tam, gdzie ona.

- Gdzie idziecie? – zapytała czerwonowłosa.

Kolejny raz, członek tej samej gildii, pyta się ją o to samo.

- Szukać gildii. Przez was musimy to robić – warknęła wrogo w odpowiedzi.

- To nie wina naszej gildii, ale twoich nakama – powiedziała bez zastanowienia.

Hitomi nie miała co powiedzieć. Dziewczyna miała rację, jednak nie chciała mówić tego na głos. Szkarłatnowłosa odeszła, a Hitomi w duchu dziękowała za to losowi. Powędrowali dalej, a niekończącą się ciszę postanowił przerwać Aki.

- Ona ma rację. Głupio się zachowywaliśmy. Przecież to nie ich wina, że nasi nakama nie chcieli być w słabej gildii.

- Chyba nie masz zamiaru dołączać do Fairy Tail? – spojrzała na niego podejrzliwie. Może i dziewczyna w zbroi miała rację, ale wolała się nie poddawać.

- Hitomi, gdzie my znajdziemy jakąś dobrą gildię? Czy nie możesz już zaprzestać walki z nimi? Przecież nic nie zrobili!

- Ale...

- Wybacz Hitomi, ale ja nie będę błądził po świecie, skoro mam przed nosem najlepszą gildię – poszedł w przeciwnym kierunku ich wędrówki. 

Dziewczynka poczuła się smutna i zawiedziona. Nie spodziewała się tego po nim. Westchnęła. Nie wiedziała co zrobić. Pójść sama, swoją drogą, czy iść z Akim?, pytała się w myślach. Spojrzała za chłopcem i krzyknęła:

- Zaczekaj! 

Aki obejrzał się. Dogoniła go w zaskakująco szybkim czasie. 

- Przepraszam – powiedziała Hitomi po chwili milczenia spuszczając głowę.

- Za co? – zapytał Aki równie zawstydzony. – To ja jestem ci winien przeprosiny. Nie powinienem cię opuszczać – spojrzał na nią. – Nie jesteś na mnie zła?

- Nie... – pokręciła głową – Ale... gdybym nie poszła za tobą... – urwała w pół zdania marszcząc brwi i zapytała: - A gdzie twój kot?

- A twój? – zapytał lekko zaniepokojony.

Hitomi pokazała na duża, materiałową torbę, z której wystawała główka Yumi.

- Ja... nie wiem gdzie jest Karasu.

- Ty w ogóle nie dbasz o tego kota! – wykrzyknęła.

- Myślałem...

- Czy ty w ogóle m y ś l a ł e ś? – przerwała mu Hitomi. – Jak mogłeś zgubić tego kota?

Mierzyli się spojrzeniami: Aki wydawał się oszołomiony, nie wiedział co powiedzieć, a równocześnie nad czymś się zastanawiał. Hitomi natomiast patrzyła na niego wrogo, jakby był obcą jej osobą. Nienawidziła zaniedbywania kotów i Aki dobrze o tym wiedział.

- Chyba wiem gdzie może być – powiedział po chwili milczenia.

Pociągnął Hitomi za rękę i pobiegli na wysypisko śmieci. Zobaczyli tam Karasu i inną kotkę. Aki podszedł do Karasu i zaciągnął go za ucho  do wyjścia. 

- Jak możesz? – zapytał kota.

Karasu wzruszył ramionami, a Aki westchnął. Kot zauważył główkę Yumi, podszedł do niej i powiedział:

- Wybacz, że tak okropnie cię potraktowałem na naszym pierwszym spotkaniu – pocałował ją w łapkę, którą przed chwilą kotka wyciągnęła z torby.

- Nya – powiedziała Yumi, nie rozumiejąc ani słowa.

Aki walnął Karasu w głowę. Kot podleciał do góry i spytał:

- Gdzie idzemy?

- Fairy Tail – odpowiedział Aki i westchnął.

- Ooo... Tam podobno jest taka kotka...

Karasu dostał po głowie, zanim zdążył zakończyć. Wymasował sobie bolące miejsce, i uniósł się w górę, nad Akiego, w obawie przed kolejnym uderzeniem. Postanowił, że jednak lepiej będzie milczeć. Przeszli kawałek w milczeniu, po czym Karasu się odezwał:

- Przepraszam.

Aki popatrzył na niego zdziwiony. Jeszcze nigdy nie usłyszał od niego tego prostego słowa. Pomyślał nad tym co powiedział mu kot.

- Magia Transmutacji – szepnął Aki bardziej do siebie, niż do innych. 

Karasu przemienił się w kobietę, z długimi brązowymi włosami i czarnymi ubraniami. 

- Hmm... całkiem szybko mnie odkryłeś, ale to i tak nie ma znaczenia. Zaraz was tu nie będzie – powiedziała i zaśmiała się śmiechem szaleńca.